Kinsto wol omgean mei de mutaasjes yn ús libben, de golfbewegings fan âld-nij-makke gewoanten, de heisa en ’e hektyk yn ’e media en de min te brûken gaos om ús hinne? Oer it algemien kin ik der wol mei omgean, mar dan ha ik it oer feroarings fan heul tichtby, sis mar de sljochtwei hinne dingen fan ’e dei. Wat fierder fan myn bêd, wat mear my alles boppe de pet giet. Myn sicht op ’e tsunami fan grouwélige stommiteiten op it wrâldske toaniel bliuwt beheind. Wat soe myn argewaasje oer saken dy’t ik as lytsmantsje net feroarje kin my nammentlik mear opsmite as frustraasjes en depresjes, pineholle of ûnferskilligens? Wy, de modale jannen mei de pet, wy binne ommers feitlik net folle mear as it stadich swevend plankton yn ’e oseaan, foer foar walfisken, wat binne wy mear as it ta slaaf makke finansjeel potinsjeel fan big tech? Ik meitsje my gjin yllúzjes, dus woe ik it hjir hjoed mar ha oer wat lytsskalich barren op myn eigen stipke yn dizze healwize wrâld, oer dy iene deagewoane oaze dat sûnt minskewitten as Ald- en Nijhoarne op ’e kaart stiet.
It is in sign of the time, mar is it dy opfallen dat de measte boerepleatsen tsjintwurdich net mear ôfrastere binne? Jimme ha dat fansels al langer dêr om Hillegom hinne. Blombollen yn it generaal fleane yn ’e maitiid net út ’e rigel, mar hjir moast fan âlds it fee yn ‘e stringen holden wurde. Dat liket foarby. De kij lizze noflik op wetterbêden op it sterile beton fan ’e stâl en komme it lân nei-oan net mear yn. De ko wurdt net mear beheind yn har dwaan en litten. Wol sa handich mei it meanen en dat stikeltried jout al sa’n fout byld. Yn ’e frije natuer past gjin stikeltried. Yn it libben fan in minske oars ek net.
Sokke oertinkings hie ik moarns achter hûs, dêrnei sette ik iverich útein mei it kantsjemeanen fan de steile kant fan ’e sleat njonken ús hûs. Underyn de sleat seach ik it begjin fan in groei dy’t ek in sign off the time is: eksoaten. Koe ik mei de kantsjemeander krekt net by. It is in djippe sleat mei in ferhipte steile kant. It is swier en lestich wurk, mar dit rêd ik noch wol op, haha. Nei tritich meter stie ik dochs eefkes by de hikke nei te hymjen, de hikke dy’t de beheining foarmet tusken ús hiem en it stikje gers mei de grouwe beam fan ’e gemeente. Ynienen hearde ik in hystearysk tikjen op ’e strjitstiennen. In stel losse ponnys trippele myn byld yn. Och, tsjintwurdich ferwûnderje ik my nergens mear oer. Sa sjocht de buorman geregeld moarns iere betiid deimen, foksen, dassen, wolven en sok sa by ús yn ’e strjitte, mar in meute oerdwealske ponnys wiene noch net by ús op ’e dyk sinjalearre.
Twa froulju en wat bern hienen de dieren opjage en dat se no dêr by ús yn it deade hoekje gjin kant mear út koenen wie wol sa handich fansels. De ponnys wienen blykber ek oan wat rest ta en liken wol bliid mei dizze omjouwing. Earst wat ite, tochten guon hopkes en begûnen myn bûkehage te snoeien dy’t dêr ek wol oan ta wiene. De boer, dêr’t de ponnys fan binne, is in beruchten-ien yn ús doarp. It is nochal in cowboyboer. In pear kear is der by him yn it lân by de Tsjonger al in dier oanfretten. Fljocht mei syn stoere terreinwein troch it fjild om de ponnys op te te sykjen of op te driuwen as se wer ris ûntsnapt binne. Stikeltried hat dizze boer net om syn lân hinne, inkeld in sleat en wat plestik skriktried. De potinte ponnys laitsje der om.
De froulju út de buorren hienen al mei dy cowboy belle en fierderop hearden wy in trekker yn heech toeretal de nijbou ynbrûzen. Mei barstende geweld kletste hy de trekker mei feewein it pleintsje op, klapte him yn de achterút en liet tagelyk de laadklep sakje dy’t mei geweld op ’e dyk stuitere. En de bern by him op de trekker raasden en de ponnys yn panyk. Dy draafden earst om de beam hinne en stoden doe tusken myn hage en de sleat del om te besykjen in útwei te finen. Twa ponnys rêden it om sa op de dyk te kommen, mar de trije oaren glieden by de steile kant del yn ’e sleat tusken de eksoaten. Wat in geweld. De cowboy flokte en sprong wer op ’e trekker, de bern draafden en raasden en al moai wat buorlju, dy’t achter harren túnsketten it tafrieltsje fan kommentaar foarseagen, gniisden harren stikken. As wie it in romeins arena yn optima forma.
Tsien minuten letter wie de rêst werom yn it teäter. De ponnys bleauwen earst wat op it selde plak stean yn ús sleat, mar skarrelen doe nei it suden op, wêr’t de wâl minder steil wie en sy wer frij wiene om farsk gers op te sykjen. De eksoaten yn ús sleat binne aardich fuort, mar sille it oare jier wol wer werom komme. De ponnys wis ek.
Jan.
Reactie plaatsen
Reacties