De iene nei de oare depresje besiket de beammen hjir yn Ald- en Nijhoarne leech te skodzjen. De ikels en oare fruchten hoopje har al op tusken de kealer wurdende strûken, no de blêden noch. Hoewol de hjerst syn oanloklikens hat, wol ik de simmer eins noch net loslitte. It is de kjeld dy’t der oankomt dêr’t ik tsjinoan sjoch. In âlderwetsk jûkelburdige winter soe moai wêze, mar tsjintwurdich is it winters allinnich mar winich en wetterkâld. Oars neat as klomske wiete kjeld dêr’tst net mei fan hûs gean wolst en noch minder mei thús kinne komst.
Ik sit wat yn noed oer de grize en brune ûle. Unferweechlik sitte se dêr op dy spjirretak, lykas trouwe supporters op in tribune sûnder oerkaping dy’t tsjin better witten yn nei in wedstriid fan tsien kear neat sitte te sjen. De buien besykje harren fuort te jeien, de kantine mei de hjitte sjoekelademolke yn, mar se hâlde stoer stân. Oan de ein fan ’e middei freegje ik beide fûgels oft se dochs net eefkes by my yn it waarme hok wolle. Lykas meastal reagearje se net fuortdaliks, mar as ik myn heale mingel bearenburch sjen lit sitte se samar binnen. Lokkich hie ik it skilderij dêr’t ik mei dwaande wie op ’e tiid oan de kant skood. De brune reaget no allinne in glêzen pot mei kwasten tsjin de tegels.
‘Makket neat,’ sis ik en romje it geduldich op. ‘Krekt as mei pakesizzers moat je eins earst altyd genôch romte meitsje foar drokke besite.’
Se nippe fuort oan it skaaltsje mei bearenburch fan de jonge widdofrou en ha daliks al wer praatsjes. Of klachten eins.
‘Net sa sterk wol? Goedkeap merk tink,’ seit de brune. ’It liket wol Jonkerslânske jarrewetter.’
‘It is my oars krêftich genôch,’ rutelt de grize, ‘neffens my seit it mear oer de Fryske wizânsje fan oermjittich ynnimmen.’
‘Wat sizze jimme hjir fan, sil ik in waarm winterhok foar jimme meitsje,’ freegje ik. ‘Ik ha earder al ris ien kocht, mar dy ha jimme doe finaal ôfkart’.
‘Ik wol net in sa’n tryst ticht fûgelhok fan de Welkoop,’ seit de brune.
‘Mar as der no lytse ûltsjes komme?’ wol ik witte.
De brune seit earst neat en sjocht nei de grize. Dy seit fan de weromstuit ek neat en nipt fan de bearenburch. It skaaltsje is hast leech. Eins wit ik neat fan ûlen. Ik tocht dat dit stel bestie út in mantsje en froutsje en nim sa mar oan dat de dûnkere it mantsje is. Mar ik bin wol ris faker de mist yngien mei myn betterwittende eigenwizens. Miskien binne se beide út deselde searje. De kleur ferskilt, mar dat seit neat fansels.
Ik freegje it mar gewoan. ‘Wa fan jimme is eins it mantsje? Of sit it oars?’
De brune sjocht heechhertich en seit tsjin de grize: ‘Wat in âld wiif, net? Wy hienen him al net al te heech.’
‘Hy hat oars wol lekkere bearenburch,’ seit de grize. ‘En noch eefkes oer dat winterhok fan jo. Ik wol graach in hok mei twa aparte sliepkeammerkes én in feranda fan komsa.’
De brune stekt in flerk omheech: ‘Dan wol ik alle dagen in skaaltsje bearenburch.’
Yn it begjin fan de jûn, as ik drok mei it hok oan it timmerjen bin en de wyn wer behoarlik oanhellet, hear ik beide ûlen sjongen yn ’e beam. Faaks hoege se hielendal gjin eigen hok en is ien komke Aldhoarnske bearenburch al genôch.
Jan
Reactie plaatsen
Reacties